In onze reis naar een rechtvaardigere en gelijkere wereld is het aanpakken van onderdrukkend gedrag cruciaal. Wanneer iemand, zelfs onbedoeld, schade toebrengt, is het essentieel om te reageren op een manier die begrip en verandering bevordert. Binnen sociale rechtvaardigheid en activistische kringen zijn twee belangrijke methoden ontstaan om dergelijk gedrag aan te pakken: “calling out” en “calling in”. Hoewel beide gericht zijn op het aanpakken van schade en het bevorderen van verantwoordelijkheid, verschillen ze aanzienlijk in hun aanpak en beoogde resultaten. Deze gids onderzoekt het concept van “calling in” als een compassievol en mogelijk effectiever alternatief voor “calling out”, met name voor diegenen die groei en leren willen bevorderen naast verantwoordelijkheid.
“Calling out” houdt meestal in dat iemands onderdrukkende gedrag publiekelijk wordt aangekaart. De doelstellingen zijn tweeledig: de persoon informeren dat zijn of haar acties schadelijk zijn en de bredere gemeenschap laten weten dat dergelijk gedrag onaanvaardbaar is. Door het probleem openbaar te maken, probeert “calling out” bredere verantwoordelijkheid te creëren en soortgelijke acties van anderen te ontmoedigen. Het werkt volgens het principe dat zwijgen in het gezicht van onrecht medeplichtigheid is en dat publieke confrontatie nodig is om onderdrukkend gedrag te stoppen. In wezen is “calling out” erop gericht het problematische gedrag te stoppen door het publiekelijk bekend te maken en aan te vechten.
Hoewel “calling out” ongetwijfeld waarde heeft en in bepaalde situaties noodzakelijk kan zijn, is het niet altijd de meest constructieve aanpak, vooral niet wanneer het doel is om langdurige verandering teweeg te brengen en echt begrip te bevorderen. Er zijn gevallen waarin een zachtere, meer meelevende methode effectiever kan zijn, vooral bij vrienden, geliefden of personen die mogelijk handelen vanuit onwetendheid in plaats van kwaadwilligheid.
Overweeg deze scenario’s: hoe moet je reageren als een goede vriend een abilistische opmerking maakt? Of wanneer een goedbedoelende partner iets subtiel heteroseksistisch zegt? Hoe zit het met personen die zich niet bewust zijn van de onderdrukkende implicaties van hun woorden, misschien vanwege taalbarrières of een gebrek aan blootstelling aan concepten van sociale rechtvaardigheid? Is er in deze situaties een meer meelevende manier om het probleem aan te pakken, een manier die prioriteit geeft aan educatie en groei boven publieke veroordeling?
Het onderscheid ligt in het verschil tussen incidentele misstappen en herhaald, onberouwvol schadelijk gedrag. Als het uiteindelijke doel is om blijvende verandering in problematisch gedrag aan te moedigen, dan is een strategische en empathische aanpak van het grootste belang. Dit is waar het concept van “calling in” van onschatbare waarde wordt.
“Calling in”, zoals gearticuleerd in een tot nadenken stemmend artikel van Ngọc Loan Trần op Black Girl Dangerous, kan worden gezien als “een praktijk om mensen terug te halen die van ons zijn afgedwaald”. Het is geworteld in het begrip dat we allemaal feilbaar zijn, geneigd zijn fouten te maken en in staat zijn om te leren en terug te keren naar een pad van groter begrip en empathie. “Calling in” belichaamt het geloof dat liefde en compassie krachtige instrumenten kunnen zijn om verandering te bevorderen, ruimte te laten voor fouten en een radicale afleer van schadelijke normen te bevorderen. Net als “calling out” probeert “calling in” problematisch gedrag te veranderen, maar het onderscheidt zich door prioriteit te geven aan compassie en geduld.
Deze aanpak kan bijzonder nuttig zijn voor mensen die van nature verlegen zijn, nieuw zijn in sociaal rechtvaardigheidsactivisme of emotioneel gevoelig zijn. Zachte communicatie kan beter worden ontvangen door degenen die zich geïntimideerd of vervreemd voelen door een meer confronterende aanpak. Voor mensen met sociale angst kan de angst voor publieke kritiek bijvoorbeeld verlammend werken, waardoor hun bereidheid om deel te nemen aan belangrijke gesprekken over sociale rechtvaardigheid wordt belemmerd.
Het is cruciaal om te verduidelijken dat pleiten voor “calling in” niet bedoeld is om de geldigheid en noodzaak van woede in het gezicht van onderdrukking te verminderen. Gemarginaliseerde gemeenschappen hebben alle recht om woede te uiten en verantwoording te eisen voor het onrecht waarmee ze worden geconfronteerd. “Calling out” blijft een essentieel instrument om machthebbers verantwoordelijk te houden voor hun onderdrukkende acties, en het is essentieel dat gemarginaliseerde stemmen in staat worden gesteld om het te gebruiken.
“Calling in” biedt echter een andere waardevolle methode om om te gaan met onderdrukkend gedrag, een methode die de nadruk legt op compassie en educatie. Het gaat er niet om de ene boven de andere als universeel superieur te kiezen, maar eerder om te begrijpen dat zowel “calling in” als “calling out” hun plaats hebben en constructief kunnen zijn in verschillende contexten. De sleutel is om opzettelijk en strategisch te zijn in het kiezen van de aanpak die het beste past bij de specifieke situatie en het gewenste resultaat van het bevorderen van echte verandering.
Ons activisme, net als onze interacties in het leven, zou moeten streven naar compassie. Het is echter essentieel om te erkennen dat compassie, net als energie, geen oneindige bron is. Burn-out is een reële zorg in activisme en geduld kan opraken. Het is cruciaal om bewust te zijn van waar we onze emotionele energie in investeren en te vermijden dat we deze besteden aan degenen die niet bereid zijn om te reciproceren of te leren. Onderscheiden wanneer compassie te tonen en wanneer je je terug te trekken is een cruciale vaardigheid in duurzaam en effectief activisme.
Om deze onderscheiding te helpen navigeren, kunt u de volgende vragen overwegen bij het beslissen of u iemand wilt “callen in” of “callen out”:
1. Heb ik de Emotionele Capaciteit om Iemand Nu te “Callen In”?
Het aanpakken van onderdrukking kan emotioneel belastend zijn. “Calling in”, met de nadruk op dialoog en educatie, vereist emotionele energie en veerkracht. Het is cruciaal om prioriteit te geven aan je eigen welzijn en te erkennen dat je niet verplicht bent om deel te nemen aan “calling in”, vooral als het emotioneel overweldigend of schadelijk aanvoelt voor je eigen geestelijke gezondheid. Voordat je een “calling in”-gesprek begint, beoordeel je eerlijk je emotionele capaciteit. Deelnemen wanneer je uitgeput bent, kan contraproductief en zelfs schadelijk voor jezelf zijn. Onthoud dat zelfzorg niet egoïstisch is; het is essentieel voor duurzaam activisme.
Als je op een bepaald moment geen emotionele bandbreedte hebt, overweeg dan om het gesprek uit te stellen of steun te zoeken bij een bondgenoot die mogelijk kan ingrijpen en het “calling in”-proces kan starten. Activisme is een marathon, geen sprint, en het zorgen voor je emotionele behoeften is cruciaal voor betrokkenheid op lange termijn.
Iemand die diep ademhaalt, symboliseert de behoefte aan emotionele capaciteit en zelfzorg voordat moeilijke gesprekken worden aangegaan.
2. Heb ik Privileges ten opzichte van degenen die geschaad zijn door de Acties van deze Persoon?
Allyship speelt een cruciale rol bij het aanpakken van onderdrukking. Een cruciaal aspect van een effectieve bondgenoot zijn, is de verantwoordelijkheid nemen om in contact te treden met personen die jouw privileges delen en hun onderdrukkende gedrag uit te dagen. Het is emotioneel uitputtend voor gemarginaliseerde individuen om constant degenen in bevoorrechte posities te onderwijzen. Daarom zouden bondgenoten proactief moeten optreden om deel te nemen aan “calling in”, met name met individuen binnen hun eigen bevoorrechte groepen.
Gemarginaliseerde individuen zouden niet de enige verantwoordelijkheid moeten dragen voor het opleiden van hun onderdrukkers. Heteroseksuele individuen die in solidariteit met de LGBTQ+-gemeenschap werken, kunnen bijvoorbeeld een cruciale rol spelen bij het “callen in” van andere heteroseksuele individuen die heteroseksisme in stand houden. Evenzo kunnen en moeten witte individuen deelnemen aan het “callen in” van andere witte individuen op racistisch gedrag en attitudes. Hoewel het onrealistisch is om van iemand te verwachten dat hij of zij elke bevooroordeelde persoon die hij of zij tegenkomt, opleidt, kan het focussen van inspanningen op betrokkenheid binnen bevoorrechte groepen een zeer effectieve manier zijn om bredere verandering te bevorderen. “Calling in” wordt een krachtig instrument voor bondgenoten om hun privileges te gebruiken om gemarginaliseerde gemeenschappen te ondersteunen.
3. Wat Zijn (of Waren) hun Intenties? Denk je dat ze hun Gedrag zullen Veranderen?
Bij het aanpakken van onderdrukkend gedrag is het cruciaal om te onthouden dat impact zwaarder weegt dan intentie. Zelfs goedbedoelde acties kunnen schadelijke gevolgen hebben. Beschouw de analogie van per ongeluk op iemands tenen stappen terwijl je probeert hem of haar te helpen een hoge plank te bereiken. De intentie is behulpzaam, maar de impact is nog steeds pijnlijk. In dergelijke situaties is het niet behulpzaam om je te concentreren op intentie in plaats van impact. De prioriteit zou moeten liggen bij het stoppen van de schadelijke actie, het aanbieden van excuses en het aanpassen van gedrag om echt ondersteunend te zijn.
Evenzo kunnen in contexten van sociale rechtvaardigheid, zelfs als iemands bedoelingen niet kwaadaardig zijn, zijn of haar acties nog steeds onderdrukkend en schadelijk zijn. In deze situaties is het stilstaan bij intentie onproductief. Concentreer je in plaats daarvan op de impact van het gedrag en begeleid de persoon naar begrip en verandering van zijn of haar acties.
Het overwegen van intenties kan echter relevant zijn bij het beslissen of je iemand wilt “callen in” of “callen out”. Als iemand oprechte goede bedoelingen en een bereidheid toont om te leren en te veranderen, kan “calling in” een zeer effectieve aanpak zijn. Oprechte intenties worden vaak weerspiegeld in een bereidheid om te luisteren, excuses aan te bieden en gedrag te veranderen wanneer de schadelijke impact van hun acties wordt aangegeven.
4. Waarom Deden ze dit Onderdrukkende Ding Precies?
Inzicht in de oorzaak van onderdrukkend gedrag kan de meest effectieve reactie informeren. Soms maken mensen fouten door simpelweg onwetendheid of gebrek aan bewustzijn. Iemand kan bijvoorbeeld verouderde of aanstootgevende taal gebruiken zonder zich bewust te zijn van de schadelijke connotaties ervan. In dergelijke gevallen kan “calling in” bijzonder effectief zijn.
Neem het voorbeeld van een jongere die een zin gebruikt die als aanstootgevend wordt beschouwd voor een bepaalde gemeenschap vanwege een gebrek aan opleiding en bewustzijn. In plaats van onmiddellijk te “callen out” en te beschamen, zou een meelevende “calling in”-benadering inhouden dat je op een zachte manier uitlegt waarom de zin problematisch is en bronnen aanbiedt voor verder leren. Deze aanpak erkent dat onwetendheid kan worden aangepakt door middel van educatie en dat individuen die echt bereid zijn te leren de kans verdienen om dit te doen zonder publiekelijk te worden verbannen. “Calling in” wordt een daad van begeleiding, waarbij steun en educatie wordt geboden aan degenen die bereid zijn te groeien.
Het is echter cruciaal om onderscheid te maken tussen onwetendheid en opzettelijke onwetendheid of kwaadwilligheid. Als iemand opzettelijk kwetsend is of consequent de stemmen van gemarginaliseerden negeert, kan “calling in” ineffectief of zelfs mogelijk makend zijn. In dergelijke gevallen kunnen “calling out” of terugtrekking gepastere reacties zijn.
Hoe Kunnen We Iemand “Callen In”? Een Praktische Gids
Er is geen vaste formule voor “calling in”, maar een flexibel kader kan nuttig zijn. Hier is een gids voor een effectieve benadering van “calling in”:
- Kies de Juiste Communicatiemethode: Houd rekening met de relatie en de context. Zou een privégesprek effectiever zijn dan een openbaar gesprek? Voor gevoelige onderwerpen of personen die zich gemakkelijk schamen, kan een privébericht, telefoontje of persoonlijk gesprek de voorkeur hebben. Openbare fora zijn mogelijk geschikt voor minder gevoelige kwesties of bij het aanpakken van gedrag in online communities.
- Spreek de Actie Specifiek aan en Leg de Schade uit: Identificeer duidelijk het specifieke gedrag of de uitspraak die onderdrukkend was en leg uit waarom het schadelijk was. Help de persoon de impact van zijn of haar acties te begrijpen, zelfs als ze onbedoeld waren. Leg uit hoe het jou direct beïnvloedt, indien van toepassing. Als iemand bijvoorbeeld abilistische taal gebruikt, leg dan uit waarom die taal aanstootgevend is en hoe het schadelijke stereotypen in stand houdt.
- Bied Educatieve Bronnen aan (indien van Toepassing): Maak gebruik van direct beschikbare bronnen, zoals artikelen, video’s of berichten op sociale media, om de persoon te helpen opleiden. Het delen van relevante links kan efficiënter zijn dan het herhalen van complexe argumenten en biedt de persoon mogelijkheden voor verder leren en zelfstudie.
- Sta Open voor Dialoog en Vragen: “Calling in” gaat over het bevorderen van conversatie, niet over het houden van een monoloog. Wees bereid om naar hun perspectief te luisteren, vragen te beantwoorden en een dialoog aan te gaan. Ze willen zich misschien verontschuldigen, om verduidelijking vragen of om begeleiding vragen over hoe ze hun gedrag kunnen veranderen.
- Stel Grenzen en Verwachtingen: Hoewel “calling in” de nadruk legt op compassie, is het ook belangrijk om grenzen te stellen. Je bent niet verplicht om eindeloze gesprekken te voeren of uitgebreide emotionele arbeid te verrichten. Communiceer duidelijk je verwachtingen voor toekomstig gedrag en wees bereid om je terug te trekken als de persoon defensief, afwijzend of onwillig wordt om te leren.
- Focus op Groei en Leren, Niet op Schaamte: Het doel van “calling in” is om groei en leren aan te moedigen, niet om iemand te schamen of publiekelijk te vernederen. Behoud een toon van compassie en steun, waarbij je benadrukt dat iedereen fouten maakt en dat leren en groeien doorgaande processen zijn.
- Oefen Geduld en Zelfcompassie: Verandering kost tijd. Wees geduldig met het proces en erken dat individuen hun gedrag mogelijk niet van de ene op de andere dag zullen veranderen. Oefen ook zelfcompassie en erken dat “calling in” emotioneel uitdagend kan zijn. Het is oké om pauzes te nemen en prioriteit te geven aan je eigen welzijn.
Uiteindelijk gaat sociaal rechtvaardigheidsactivisme fundamenteel over mensen – het ondersteunen, opleiden en in staat stellen van individuen om een rechtvaardigere en gelijkere samenleving te creëren. Om dit te bereiken, moeten we erkennen dat imperfectie inherent is aan de menselijke ervaring en dat fouten kansen zijn voor leren en groei. “Calling in” biedt een weg om individuen binnen onze bewegingen te koesteren, verantwoordelijkheid te bevorderen en tegelijkertijd compassie, begrip en collectieve groei te bevorderen. Door zorgvuldig te overwegen wanneer en hoe we “callen in”, kunnen we een duurzamere, meelevende en uiteindelijk effectievere beweging voor sociale rechtvaardigheid creëren.
